ورزش، پاسخی به همه مشکلات شما است

ورزش کردن فراتر از پیشگیری از بیماری است. با ورزش می توان بیماری ها را درمان کرد.

در مطالعاتی که پزشکان کلینیک کلیولند در اوهایو در سال 2019 منتشر کردند، 59 فرد مبتلا به بیماری پارکینسون به دو گروه تقسیم شدند. این دو گروه به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته اقدام به 40 دقیقه دوچرخه سواری با استفاده از دوچرخه ثابت نمودند. یکی از گروه ها با سرعت بالا و دیگری با سرعت پایین اقدام به رکاب زدن کردند.

در پایان دوره، هر دو گروه – به ویژه گروهِ سرعت بالا – در اقدامات تحرکی مختلف، از جمله انعطاف پذیری و کار های قدرتی، به میزان قابل توجهی بهتر شده بودند. بعد از انتشار این تحقیق، یکی از رهبران آن مبلغ 3 میلیون دلار از موسسه سلامت ملی دریافت کرد تا چگونگی کاهشِ پیشرفت پارکینسون با استفاده از ورزش را بررسی کند. در صورت موفقیت این تحقیقات، ورزش به عنوان اولین درمان برای کند کردن پیشرفت پارکینسون شناخته خواهد شد.

برای آشنایی بیشتر با پارکینسون به اینجا مراجعه کنید.

براساس تحقیقاتی در کلینیک مایو در سال 2018، هیچ دارویی برای مقابله با پارکینسون وجود ندارد. اما تحقیقاتی در همان کلینیک، نشان داد فعالیت های بدنی، ” اثر مستقیمی بر مغز ” می گذارند که هم می تواند علائم را در این بیماران کاهش دهد و هم در بعضی موارد، حتی ممکن است پیشرفت بیماری را به تاخیر بیاندازد. اما چگونه؟ ورزش می تواند سطح مواد شیمیایی خاص مغز را که باعث کاهش از بین رفتن نورون ها می شود و باعث بهبود تفکر و عملکرد شناختی در افراد مبتلا به پارکینسون می شود را، بالا ببرد.

پرفسور مایکل زیگموند، استاد دانشگاه و محقق پارکینسون می گوید: “قطعا ورزش کردن بهترین درمان شناخته شده برای پارکینسون است، بیشتر از هر دارویی. ورزش عوامل محافظت کننده عصبی را افزایش می دهد، استرس اکسید کننده و التهاب را کاهش می دهد، آسیب های DNA را ترمیم می کند، باعث آزاد شده دوپامین می شود و این کار را در کل مغز انجام می دهد. هیچ دارویی نمی تواند این کار ها را انجام دهد.”

اوضاع در حال تغییر است. برای بیماری های مختلف از درد های موضعی و بیماری های خود ایمنی گرفته تا سرطان، بیماری های قلبی و اختلالات سلامت روان مانند افسردگی، پزشکان معتقدند که فعالیت های بدنی قدرت درمانی فوق العاده ای دارند.

تاریخچه استفاده از ورزش به عنوان دارو

مغز های متفکر حوزه پزشکی سال ها پیش به قدرت درمانی ورزش پی برده بودند. جک بریمن، استاد دانشگاه واشینگتون می گوید: ” بیش از 600 سال پیش از میلاد مسیح، طبیبان هندی از ورزش به عنوان دارو استفاده می کردند، و ورزش بخش بزرگی از پزشکی چین باستان بود.”

در زمانی امپراطوری روم و 1000 سال پس از فروپاشی آن، نظریه های پزشکی تحت تاثیر نظرات و تئوری های پدر پزشکی سبک زندگی، جالینوس قرار داشت. جالینوس معتقد بود بخش بزرگی از سلامت انسان وابسته به سبک زندگی فرد مانند رژیم غذایی، خواب و ورزش است.

در حالی که امروزه برخی از پزشکان با عقیده استفاده از ورزش به جای قرص یا روش های پزشکی دیگر مخالف هستند، اما بسیاری هم پذیرفته اند که ورزش روش درمانی قدرتمندی برای مقابله با انواع بیماری ها است.

داروی “شگفتی ساز”

رئیس آکادمی پزشکی سلطنتی بریتانیا، دیم سو بیلی، در سال 2015 گزارشی با عنوان “ورزش: معجزه درمانی”، تاثیرات عظیم وزرش کردن بر سلامتی، هم در پیشگیری از بیماری و هم در درمان و مدیریت بیماری منتشر کرد. او نوشت: “اگر ورزش یک دارو بود، به عنوان داروی شگفتی ساز دسته بندی می شد.”

به عنوان نمونه، دیابت نوع 2 را در نظر بگیرید. در سال های اخیر، داروی متفورمین، به عنوان بهترین درمان برای دیابت در نظر گرفته می شد. اما در سال 2002، انتشار مقاله ای از موسسه ای دولتی، پزشکان را شگفت زده کرد. در این مقاله عنوان شده بود که، ترکیب رژیم غذایی بهبود یافته و 150 دقیقه ورزش در طول هفته، تاثیر دو برابری نسبت به متفورمین بر روی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 داشت.

ورزش چه تاثیری بر بیماران دیابتی دارد؟ در سال 2016 موسسه بیماران دیابتی آمریکا عنوان کرد، ورزش های هوازی و نرمش های کششی، به طور قابل توجهی می تواند اقدامات کنترل گلوکوزی و حساسیت به انسولین را بهبود بخشد.

در کنار دیابت نوع 2، اختلالات خود ایمنی از مهم ترین دلایل بیماری های مزمن در آمریکا است. اصطلاح “خود ایمنی” به شرایط پزشکی گفته می شود که در آن سیستم ایمنی بدن به طور نامناسبی به سلول ها، بافت ها و اعصاب سالم بدن حمله می کند. این اختلالات در طول چند دهه اخیر به صورت گسترده ای افزایش پیدا کرده است. و در حالی که متخصصان در حال تلاش برای تعیین محرک های دقیق این روند هستند، شواهد محکمی مبنی بر تسکین یا بهبود انواع مختلف بیماری های خود ایمنی به وسیله ورزش وجود دارد.

اما چگونه؟ ورزش کردن همه اعضای بدن از جمله مغز را درگیر و فعال می کند. و مانند واکنش نشان دادن و بزرگ تر شدن عضلات در ورزش های استقامتی و کششی، مغز هم به نظر می رسد در هنگام ورزش بزرگ تر می شود. مغز عضوی است که خود را با شرایط تطبیق می دهد. ورزش محرکی است که با افزایش سطح مواد شیمیایی تقویت کننده مغز و فعالیت های متابولیکی به رشد و تقویت مغز کمک می کند.

ورزش و ذهن

بر اساس گزارش موسسه ملی سلامت ذهنی ایالات متحده، در طول سال گذشته میلادی، از هر 14 آمریکایی 1 نفر افسردگی مزمن را تجربه کرده است. این رقم در جوانان بیشتر نیز هست، از هر 8 آمریکایی بین سنین 12 تا 25 سال، 1 نفر افسردگی مزمن را تجربه کرده است. این مشکل در بین زنان برای 1 نفر از هر 5 نفر به وجود آمده است.

افسردگی در میان بیماری های ذهنی طبقه بندی می شود، اما پیامد های مهمی بر سلامت فیزیکی بدن دارد. بر اساس گزارشی از سازمان بیماری های قلبی، جوانان دچار افسردگی، بیشتر در معرض بیماری های قلبی و عروقی هستند. مطالعات اخیر نشان داده است که به استثنای خودکشی، خطر مرگ زودرس در بین مبتلایان به اختلالات روانی، از جمله افسردگی در مقایسه با جمعیت عمومی خیلی بیشتر است. افسردگی با اختلال در سیستم ایمنی و عصبی همراه است و فعالیت های متابولیک و هورمون ها را مختل می کند که همه این ها باعث پیشرفت بیماری می شوند.

برای بیشتر مبتلایان به افسردگی، روان درمانی به همراه دارو تجویز می شود، اما شاید ورزش های معمولی روزانه تاثیر بیشتری از درمان های رایج داشته باشد. به گفته پزشکان، ورزش منظم با تنظیم سطح انتقال دهنده های عصبی مغز و خون مانند دوپامین و سروتونین به بهبود و تثبیت خلق و خو و تقویت تفکر کمک می کند.

به مغز و بدن بی تحرک مانند گیاه محبوس در یک کمد تاریک فکر کنید. هرچقدر آب و تغذیه گیاه صحیح باشد اما بدون نور خورشید می میرد. این مورد در مورد بدن انسان بدون داشتن فعالیت های بدنی نیز صدق می کند.

نگاهی به آینده “ورزش نوعی درمان است”

در حالی که امروزه پزشکان، بیشتر قدرت درمانی ورزش کردن را تشخیص می دهند، اما هنوز هم راه برای پیشرفت وجود دارد.  استاد دانشگاه کلورادو، دکتر کورت می گوید: “در کل، اکثریت جامعه پزشکی قبول ندارند که ورزش می تواند اثری در مقیاس دارو های رایج بر بهبود بیماری های خاص داشته باشد.”

موسسه ملی سلامت آمریکا در سال 2015 اعلام کرد، مطالعاتی 170 میلیون دلاری برای بررسی تاثیرات ورزش بر بدن انسان آغاز خواهد کرد. این مطالعات شامل هزاران نفر و تعداد زیادی حیوانات آزمایشگاهی خواهد بود. هدف این مطالعات، تهیه نقشه مفصلی از تغییرات مولکولی، ژنتیکی، اپی ژنتیکی و سایر تغییراتی است که در بدن حین ورزش کردن اتفاق می افتد. این تحقیق شامل 2000 بزرگسال به همراه گروه های کوچک تری از کودکان می شود.

در این بین، متخصصان می گویند اطلاعات کافی برای راهنمایی افراد سالم و مریض برای مقدار و نوع ورزش وجود دارد. دکتر سالی از وزارت بهداشت و درمان آمریکا می گوید، ” ما مقدار بهینه آن را می دانیم، 150 دقیقه ورزش در هفته است. برای دریافت حداکثر مزایای ورزش کردن نیازی نیست در دو ماراتون شرکت کنید.”

دکتر کارل لوی در تکرار نظرات بالا، درمورد بیماران قلبی می گوید، “مقدار مناسب 150 الی 300 دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط در هفته است…یا 75 دقیقه فعالیت بدنی به صورت سنگین و پر فشار است.” او می گوید فعالیت های متوسط شامل پیاده روی، دوچرخه سواری سبک است. همچنین دویدن، دوچرخه سواری سنگین و شنا کردن از فعالیت های پرفشار و سنگین است.

سالی موافق است که مقدار کمی ورزش در طول زندگی روزمره – که از سالیان پیش توصیه شده است – تاثیر زیادی بر سلامت جامعه دارد. استفاده از پله ها به جای آسانسور در محل کار، یا پارک کردن دور تر از محل کار برای اندکی پیاده روی خیلی در سلامت ما تاثیر دارد.

او می گوید اکنون زمان تغییر است. بیماران هم از جایگزینی ورزش با انواع قرص ها برای درمان بیماری خود موافق هستند. او اضافه می کند، ورزش چیزی بیشتر از راهی برای جلوگیری از بیماری است، ورزش می تواند بیماری های ما را درمان کند.