مقدمه
ارز طلای دیجیتال (به اختصار DGC) یک شکل الکترونیکی از پول است که پشتوانه آن، طلایی است که در صندوق‌های مؤسسات خصوصی ذخیره شده است. دارندگان هر نوع خاص از ارز طلای دیجیتال می‌توانند به یکدیگر، با طلا یا هر واحد ارزی که پشتوانه طلا دارد و (آن طلا) به شکل فیزیکی توسط شرکت صادرکننده نگهداری می‌شود، داد و ستد کنند. هر یک از این شرکت‌ها یا صرافی‌ها، یک ذخیره یا صندوق فیزیکی از طلا دارند که نشانگر ۱۰۰ درصد موجودی حساب‌های مشتری می‌باشد. اولین ارزهای طلای دیجیتال در اواسط دهه ۱۹۹۰ به رهبری شرکت ای‌گولد (E-Gold) ظاهر شدند.
یک سری ارزهای دیگر در سال‌های پس از آن نیز ظهور کرده‌اند که اکثر آن‌ها به دلایل مختلف با شکست مواجه شده‌اند. در ادامه این مقاله از زرد نیوز همراه باشید تا با ارز طلای دیجیتال بیشتر آشنا شوید.
نکات مهم
- ارز دیجیتال طلا (DGC) یک شکل الکترونیکی از پول است که پشتوانه آن طلایی است که در ذخایر مؤسسات خصوصی نگهداری می‌شود.
- استفاده از ارزهای دیجیتال سخت است زیرا پذیرش آن جهانی نیست.
- منتقدان معتقدند که هر ارز با پشتوانه طلا بیش از حد مستقل از یک سیستم مالی دولتی است و بنابراین نمی‌تواند توسط دولت‌ها در پاسخ به بحران مالی مدیریت شود.
یک ارز طلای دیجیتال چگونه کار می‌کند
از آنجایی که یک ارز طلای دیجیتال (DGC) یک پول الکترونیکی است که نهادهای خصوصی آن را ارائه و نگهداری می‌کنند، کاملا بدون ریسک نیست. این نهادهای با نگهداری ذخایر فیزیکی شمش طلا، از این ارزها پشتیبانی می‌کنند. ارزهای طلای دیجیتال، به عنوان یک شبکه سست از ارزهای الکترونیکی که توسط نهادهای خصوصی مستقل اداره می‌شود، در واقع یک لایه خطر اضافی برای خریدار ایجاد می‌کنند. ریسک مدیریتی، به ویژه در یک بازار در حال توسعه و غیرقابل تنظیم، تهدید خاصی برای افراد دارای ارز طلای دیجیتال ایجاد کرده است. ریسک مدیریتی ناشی از مدیریت ناکارآمد، مخرب یا ضعیف است. فقدان شفافیت، نظارت ضعیف، عملکردهای امنیتی ضعیف، یا سرقت آشکار، همگی هلدینگ‌های دیجیتال را تهدید می‌کنند.
استفاده از ارزهای دیجیتال سخت است زیرا دارای پذیرش جهانی نیست. ریسک نرخ تبدیل ارز نیز دارندگان ارز طلای دیجیتال را تهدید می‌کند. ارزش طلا نسبت به ارزهای جهانی و ملی در نوسان است. همه کشورها اجازه انتقال یک دارایی دیجیتال به پول نقد فیزیکی را نمی‌دهند. اگر یک دارنده ارز طلای دیجیتال دارایی‌های خود را نقد کند، ارزی که به آن تبدیل می‌شود ممکن است قدرت خرید سایر ارزها را نداشته باشد.
نکته
حامیان سرمایه‌گذاری در طلا و ارزهای طلا، مدت‌هاست که جهانی بودن و آسیب‌ناپذیری طلا در برابر خطرات یک اقتصاد ملی را نقطه قوت آن می‌دانند. آن‌ها معتقدند که ارز طلای دیجیتال با پشتیبانی‌شدن توسط یک دارایی فیزیکی، بهترین گزینه برای دوام‌آوردن در آشفتگی اقتصادی است. همچنین، از آنجایی که این ارز، خود را به سیاست پولی یا سیستم اقتصادی هیچ کشوری گره نمی‌زند، از خطر تحولات سیاسی جلوگیری می‌کند و نسبت به آن‌ها آسیب پذیر نیست.
با این حال منتقدان معتقدند که هر ارز با پشتوانه طلا بیش از حد مستقل از یک سیستم مالی دولتی است و بنابراین نمی‌تواند توسط دولت‌ها در پاسخ به بحران مالی مدیریت شود.
طلای ارز دیجیتال و بیت کوین
ایی- گولد (E-Gold)، اولین طلای اَرز دیجیتال، در نهایت قربانی ناآشنایی بنیانگذاران آن با خطرات کلاهبرداری آنلاین و واکنشی که از سوی سیستم نظارتی کشور آمریکا نبست به آن نشان داده می‌شود، گشت. در نهایت، وزارت دادگستری این کشور، ای-گولد را به عنوان یک موسسه انتقال وجه به جای یک پلت فرم برای پرداخت طبقه بندی کرد.
این کسب و کار نتوانست مجوز فعالیت تحت این طبقه بندی را دریافت کند. سایر شرکت‌ها به دلیل اختلاس یا پول شویی مدیران خود یا سارقان آنلاین هویت و سایر مجرمان دیجیتال، شکست خوردند.
در پی شکست بسیاری از صرافی‌های طلای ارز دیجیتال، بیت کوین به شهرت رسید و کاربران آن از اشتباهات و کاستی‌های ارزهای دیجیتال پیش از آن درس گرفتند. کاربران بیت کوین به جای اینکه به دنبال اجتناب از مقررات باشند، مجبورند از یک چارچوب نظارتی پیروی کنند.
کسب و کارهایی که در بازار بیت کوین فعالیت می‌کنند، یاد گرفته‌اند که ردیابی دقیق تراکنش‌ها به نفع آن‌هاست.
قانونگذاران بیت کوین به موسسات و صرافی‌هایی که نمی‌توانند تشخیص دهند ارزشان از کجا آمده و می‌رود، ساده نخواهند گرفت. بیت کوین نتوانسته است جنبه تاریک خود را به طور کامل از بین ببرد، اما بسته‌شدن بازار جاده ابریشم (Silk Road Marketplace) در سال ۲۰۱۳ نشان دهنده گامی مهم در مسیر قانونمندی بیت کوین است.
دیدگاهتان را بنویسید